miejsce? Już nigdzie. Gdzie mój dom? Już nigdzie. Odwracam fotografię mamusi na komodzie. Nie mogę dziś na nią patrzeć. <br>Jego szybkie kroki na schodach - słyszę. Każdy krok stuka tępym młotkiem w skroni. Już. Za chwilę już się stanie. To jest gorsze, niż mogłam sobie wyobrazić. Trudniejsze. <br>Na początku jakoś idzie. Brnę ciężko, ale udaje mi się powiedzieć, że go nie rozumiem, że nie kocham, że wszystko się kończy. <br>Ale on krzyczy "nie wierzę!", "nieprawda!", chwyta w ramiona, ściska do bólu, całuje. - Kamień przemienia się w wosk. Jeszcze chwila... Więc muszę znaleźć siłę i wyrwać się. <br>Oddycham ciężko, jak po walce. I