dla mnie obcy. teraz jest niczym klasztor, a ja jestem niewiasta pogrążoną w wielkim i nieuzasadnionym żalu do całego świata. Odbywam duchowe podróże. Życie okazuje się labiryntem. Paranoja? Nie, ja tego w ten sposób nie odbieram. Nie potrafię precyzyjnie określić, co się ze mną dzieje. Nie mam nad tym władzy. Brnę jakoś z dnia na dzień. Moja równowaga psychiczna grozi wybuchem. Spędzam dni oderwana od rzeczywistości i pochłonięta własnymi myślami. Wypełniam obowiązki jak należy, ale nigdy nie jestem obecna całą sobą.<br>Czy to niedługo minie?<br>... Nie jestem na tyle obojętna by tkwić w tym stanie ducha przez dłuższy czas...&lt;/&gt;<br> <br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;walka&lt;/&gt; <br><br>Nałożyłam