Typ tekstu: Prasa
Tytuł: CKM
Nr: 3 (33) marzec
Miejsce wydania: Warszawa
Rok: 1998
Tytuł: CKM
Nr: 3 (33) marzec
Miejsce wydania: Warszawa
Rok: 1998
grube kobiety.
BIBLIA TERRORU
Mam w ręku rzecz, która mnie przeraża. Podręcznik terrorysty. Wiem już, jak zrobić materiał wybuchowy, skonstruować bombę, wysadzić budynek, odpalić rakietę ziemia-powietrze.
Mała wieś w północnym Afganistanie. Nędzne chałupiny, kilka zardzewiałych autobusów przerobionych na mieszkania, tu i ówdzie prowizoryczne namioty sklecone z brezentu i dywanów. Brud, smród, ubóstwo i roje wstrętnych, tłustych much. Tuż obok - jakby dla podkreślenia tutejszej biedy - nowoczesny, przestronny, czysty budynek. Chyba jedyny taki w tej okolicy. Świeżo odmalowane ściany, normalne okna z zasłonami, dookoła żarówki. Wszędzie sztabowe mapy. Na stołach, podłogach, ścianach. Upstrzone różnokolorowymi znaczkami, strzałkami, liniami, kwadratami, trójkątami i czym tam
BIBLIA TERRORU
Mam w ręku rzecz, która mnie przeraża. Podręcznik terrorysty. Wiem już, jak zrobić materiał wybuchowy, skonstruować bombę, wysadzić budynek, odpalić rakietę ziemia-powietrze.
Mała wieś w północnym Afganistanie. Nędzne chałupiny, kilka zardzewiałych autobusów przerobionych na mieszkania, tu i ówdzie prowizoryczne namioty sklecone z brezentu i dywanów. Brud, smród, ubóstwo i roje wstrętnych, tłustych much. Tuż obok - jakby dla podkreślenia tutejszej biedy - nowoczesny, przestronny, czysty budynek. Chyba jedyny taki w tej okolicy. Świeżo odmalowane ściany, normalne okna z zasłonami, dookoła żarówki. Wszędzie sztabowe mapy. Na stołach, podłogach, ścianach. Upstrzone różnokolorowymi znaczkami, strzałkami, liniami, kwadratami, trójkątami i czym tam
grube kobiety.</><br><br><div type="art" sex="m"><br><tit>BIBLIA TERRORU</><br><br><intro>Mam w ręku rzecz, która mnie przeraża. Podręcznik terrorysty. Wiem już, jak zrobić materiał wybuchowy, skonstruować bombę, wysadzić budynek, odpalić rakietę ziemia-powietrze.</><br>Mała wieś w północnym Afganistanie. Nędzne chałupiny, kilka zardzewiałych autobusów przerobionych na mieszkania, tu i ówdzie prowizoryczne namioty sklecone z brezentu i dywanów. Brud, smród, ubóstwo i roje wstrętnych, tłustych much. Tuż obok - jakby dla podkreślenia tutejszej biedy - nowoczesny, przestronny, czysty budynek. Chyba jedyny taki w tej okolicy. Świeżo odmalowane ściany, normalne okna z zasłonami, dookoła żarówki. Wszędzie sztabowe mapy. Na stołach, podłogach, ścianach. Upstrzone różnokolorowymi znaczkami, strzałkami, liniami, kwadratami, trójkątami i czym tam
