ogrodzenie kwietnego ogrodu. Drzewa malowane ugrem wznosiły błagalne gałęzie. Po brunatnej wodzie stawu pływały rozczapierzone liście klonów. Utopione konary wystawiały nad powierzchnię trupie kikuty. Powietrze pachniało ziemią.<br>- Czy myśli pan o swojej śmierci? - zapytała dziewczyna, łamiąc gałązkę płaczącej wierzby pochylonej nad brzegiem. Jej postać odbiła się na wodzie falującą plamą. Bruno przypomniał sobie dziedziniec, na którym rozstrzeliwano jego towarzyszy z celi, i kiwnął głową.<br>- Czasami.<br>- A ja, wie pan, wymyśliłam taką zabawę. Zamykam oczy i wyobrażam sobie, że mnie nie ma. Im bardziej mnie nie ma, tym mniej się boję. Im mniej się boję, tym bardziej zamykam oczy. Śmierć nie może