przeze mnie szmer nie wypłoszy tego coś" z ciemności i gęstwiny. Raz po raz też wydawało mi się, że przed sobą dostrzegam przyczajoną postać. Niekiedy dłuższą chwilę trwało, zanim uświadomiłem sobie, że to tylko dwa rosnące przy sobie drzewa upodobniły się do sylwetki ludzkiej, a samotny jałowiec przypomina przykucniętego niedźwiedzia.<br>Burza była wciąż bliżej i bliżej. Już nad moją głową czarne chmury pękały od zygzaków błyskawic, a grzmot piorunów niemal ogłuszał. Dwukrotnie zerwał się silny podmuch wiatru i rozkołysał drzewa, wypełniając bór głośnym szumem liści. Wtedy to przyspieszyłem kroku i szedłem śmielej, wiedząc, że szelest wywołany moimi krokami zagłuszają odgłosy wiatru