miejscu opowiedzieć o interesującej taktyce dydaktycznej, jaka była w użyciu w owym czasie na niektórych krajowych polonistykach. Na polonistyce poznańskiej na przykład, gdzie studiowałem, biblioteka nie miała w swoim posiadaniu ani jednej książki Miłosza, jednocześnie wszakże Ocalenie (którego biblioteczny egzemplarz dawno zaginął) od lat niezmiennie figurowało w spisie obowiązkowych lektur. Był to rodzaj zakamuflowanego sygnału przeznaczonego dla co bardziej rozgarniętych studentów: jak gdyby strzałka wskazująca na istnienie pisarza nazwiskiem Miłosz, którego książek wprawdzie nie ma w normalnym obiegu, ale którego polonista godny tego miana powinien jakoś poznać, choćby poszukując jego publikacji na własną rękę. Prawie natychmiast po przyjęciu na studia przekonałem