interesujące niż w swoim najlepszym okresie. Innym dziś Bogom oddają pokłony.<br>To całkowicie niewłaściwa, nietrafna metafora. O żadnych Bogach mowy być nie może. Co najwyżej - o modzie. I właśnie gdzieś tutaj przebiegają linie konfliktu Herzoga ze swoją współczesnością i - biorąc zwłaszcza pod uwagę jego wczesne filmy - przyszłością.<br>We wstępie Petera C. Seela do niedawno wydanej w Polsce książki z artykułami o Herzogu (Werner Herzog, Kraków 1994) czytam: "Czy [Herzog] jest narratorem postmodernistycznym? Z pewnością nie jest niewolnikiem ciasnego modernistycznego modelu racjonalności. Stawia czoła temu, co zagadkowe, mityczne, temu co rozsadza racjonalnie zorganizowane społeczeństwo." Otóż niezależnie od słuszności tej cząstkowej odpowiedzi, niezależnie