się wydostać, choćbym ją wsadzała na sto skrzydlatych koni. Przytłoczona myśl łódzkiego dziecka. Zawężona do wąskiej kiszki podłużnego pokoju, pod stiukami ciężkiego sufitu, wśród mrowiących się na tapecie kwiatów. Gdzie chodzi, chodzi Baj po ścianie i rozsiewa po żółtym piachu snu maki czerwone jak nie przeczuwana jeszcze wtedy krew. &lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;KRĄG CEGLASTY&lt;/&gt;<br><br>Który to był krąg wtajemniczenia w moje strony świata? Nie wiem.<br>Może pierwszy, jeśli oczy niemowlęcia otworzyły się najpierw na ceglastą<br>ścianę fabryki dziadków. A może trzeci lub dziesiąty. Któryś tam kolejny <br>krąg ważny. Zamknięty.<br>Pośrodku był gmach największy, gmach przędzalni i tkalni, gdzie w olbrzymich, pachnących kurzem i wełną