wykazuje, i serdecznie dziękuję za rozmowę.<br> Giedroyć: Niewątpliwie nie znamy przyszłości. Ale w pewnym sensie dewizą jest dla mnie &lt;orig&gt;łagierna&lt;/&gt; piosenka sowiecka: &lt;q&gt;&lt;foreign&gt;"Umirat' nam ranowato/jest jeszczo u nas dieła"&lt;/&gt;&lt;/&gt;. Myślę więc że mam przed sobą jeszcze lata nie tylko kontynuowania, ale i rozwoju Kultury.&lt;/&gt;<br><br>strona 17<br><br>&lt;div type="art"&gt;<br><br>&lt;au&gt;Stanisław Barańczak&lt;/&gt;<br><br>&lt;tit&gt;NA CZTERDZIESTOLECIE KULTURY&lt;/&gt;<br><br>Tak się składa, że jestem rówieśnikiem paryskiej Kultury urodzony w 1946 r. obchodziłem niedawno swoje prywatne czterdziestolecie, prawie równocześnie z jubileuszem pisma. Mogę więc powiedzieć, że należę do pokolenia, którego zbiorowa biografia rozwijała się w kraju równolegle do dziejów Instytutu Literackiego na emigracji. Równolegle to jednak za mało powiedziane