klęska Niemiec w pierwszej wojnie światowej. Zaprzeczyć się jednak nie da, iż istniały liczne konkretne przesłanki do tak ostrej oceny. Wilhelma II, jako cesarza, charakteryzowały: chorobliwa wręcz megalomania, zamiłowanie do pustosłowia, brak właśnie tak przezeń oficjalnie głoszonych cnót pruskich (brak dyscypliny własnej, lekkomyślność, brak rozwagi, nieumiejętność postępowania z ludźmi itd.). Cechowały go nadmierna fantazja i imaginacja, pogoń za popularnością, przy równoczesnym zachowaniu poglądów typowych dla wspomnianych oficerów gwardii o junkierskim rodowodzie: lekceważenie ustroju konstytucyjnego, nienawiść do demokracji, nienawiść do parlamentu, a zwłaszcza do socjaldemokratów - typowa mentalność junkra i militarysty. Dyletantyzm władcy, jego szeroka, ale powierzchowna wiedza, pragnienie ingerowania osobistego w bieg