do pogardzenia - temat historyczny pozwalał czasem obejść cenzurę, szczególnie ostrą wobec teatru. Publiczność z entuzjazmem odnajdywała w spektaklu aluzje do współczesności (niekiedy więcej niż wpisał ich autor); można przypomnieć manifestacje na warszawskich reprezentacjach Żółkiewskiego pod Cecorą Ignacego Humnickiego.<br>Pojawiało się często pytanie, jak należy traktować w dramacie kwestię prawdy historii. Charakterystyczne dla myślenia romantyków są pod tym względem uwagi Alessandro Manzoniego; uznawał, że &lt;q&gt;&#132;nie wolno fałszować historii, natomiast można, a niekiedy nawet trzeba, dodawać pewne brakujące okoliczności, by nadać akcji więcej dramatyzmu"&lt;/&gt; i uzasadniał to tym, że "najciekawsze i najbardziej dramatyczne są właśnie rzeczywiste przyczyny akcji", toteż trzeba &lt;gap&gt;.<br>Dbali zatem