wędrować z nimi.<br>Problem pojawił się dopiero wtedy, kiedy (w 1967 r.) przyszła grupka młodzieży z prośbą, aby na następną pielgrzymkę przydzielić im jakiegoś duszpasterza, który by codziennie powiedział im konferencję i poprowadził dyskusję pogłębiającą. Chwyciłem tę myśl. Byłem świeżo po powrocie z Paryża i pod wrażeniem trzech pielgrzymek do Chartres, w których uczestniczyłem. Uświadomiłem sobie, że pielgrzymka do Częstochowy może mieć dla nas większą wartość niż ta do Chartres, trwająca tylko półtora dnia i w której biorą udział sami studenci. U nas była szansa, aby cały wędrujący Lud Boży wchłonął także studentów, którzy trochę się izolowali, uważali się za jakąś