No to cześć, chłopie! Pamiętaj! Dzwonisz do mnie w Warszawie!" Pociąg ruszył i oto odjeżdżałem ku nieznanemu pozostawiając mych troje przyjaciół. Ten tydzień na wczasach był mimo wszystko najbardziej beztroskim epizodem w mym smutnym życiu. Tłukąc się na twardej ławce do Warszawy powinienem był się więc spodziewać jakiegoś nowego ciosu.<br>Chwilowo nic go nie zapowiadało. Przed Warszawą wyrzuciłem za okno różyczki Liliany, a gdy tylko pociąg przystanął na Dworcu Wschodnim, wyskoczyłem na peron: będzie czy nie będzie? Była. Od razu dostrzegłem sukienkę w Indian i w kowbojów. Serce mocno mi zabiło.<br>Na podróż nie włożyłem papuziego stroju, ale Renata przyjęła bez