mnie, wyciąga rękę, jakby chciał dotknąć mojej twarzy. Cofam się gwałtownie, aż brzęknął jakiś samowar, i otwieram drzwi do przedpokoju. <br><br>- Muszę już iść. Do widzenia. <br>- Niedobry. Niedobry chłopiec. Ale wrócisz, syneczku, prawda? Ja będę czekał. Będę czekał. Pamiętaj, że ktoś na ciebie czeka, Gabrielu! <br>Wybiega za mną na klatkę schodową. Chwyta za poręcz i - frunęły poły szlafroka - jednym susem jest już przede mną. <br>- Więc Ewa chora? Biedne dziecko. Ale przecież ma ojca. Wyrodny brat! Nic mi nie przyśle. Nic! Za grosz! Najmarniejszej paczuszki! Napisz do niego. On ma pieniądze. Idź do mojej siostry. I ona ma pieniądze. Oni mają pieniądze. Ja