wybiegała na balkon niedobra Gburia-Furia i burcząc wciągała ją spiesznie do domu. Gdyby nie to - któż wie, jak długo trwałaby ta balkonowa scena w reflektorach dwóch słońc.<br>Tymczasem pierwsze słońce powolutku opadało za wysoki płot, odgradzający nasze podwórko od Krainy Niewiadomej, gdzie przez lata dojrzewała moja historia o ptaku Cis i bajka o bałwanie i róży. A przecież powinnam była wiedzieć, że tam dalej może być tylko długie podwórze kamienicy przy Piotrkowskiej i chyba pośrodku jeszcze jakaś fabryczka albo skład drzewa, skąd dobiegały okrzyki robotników i łomoty długich desek, czasem i zapachy drewna i smoły, zabijane zresztą rychło przez woń