zmiennym, choć regularnym, powściągliwym, choć poddanym akcji.<br>Ta "wewnętrzność" racine'owskiego wiersza jest odpowiednikiem wewnętrzności jego teatru. Na scenie przecież nic się nie dzieje: tu nikt nikogo nie zabije, nikt nie padnie trupem, ani nie zemdleje nie odbędzie się ani pojedynek, ani scena miłosna. Tu ważą się tylko decyzje, dojrzewają zamiary, Cnota walczy ze Zbrodnią, Miłość ze Sławą. Miejsce czynów jest za sceną. Chyba tylko w jednym &lt;name type="tit"&gt;Brytanniku&lt;/&gt; Racine ulega sytuacyjności teatru molierowskiego: ukryty Nero przysłuchuje się rozmowie Brytannika i Junii. Nie ma takich chwytów w innych tragediach. Jest to teatr sumienia i namiętności. Za sceną toczy się akcja dramatyczna, na scenie