śniegi<br>Gałęzie gniazd gruzłami przeświecają w słońce,<br>I kruków nieruchome tkwią na nich szeregi,<br>W jedną stronę swych dziobów nasrożywszy końce.<br><br>Można teraz się zbłąkać wśród białego czaru,<br>Świat w nim bezimiennieje, gubiąc swe granice.<br>Można teraz nie poznać parowu i jaru,<br>I nie trafić na drogę i złudzić źrenice...<br><br>Co za światy przelotne i wędrowne kraje<br>Spadły razem ze śniegiem na te ścieżki strome?<br>I czemu tak radośnie oko nie poznaje<br>Tego, co tak niedawno było mu znajome?...&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;PO DESZCZU&lt;/&gt;<br><br>Deszcz, słońcem zaskoczony - poszperał u płotu<br>I zdrobniał - i łzawiejąc, w bezkres się oddala.<br>Niebo w kałuż błyszczydłach - obłoki utrwala