że gdy ten pański nie istniejący przeciwnik w końcu rozłożył pana na obydwie łopatki, już miałem zawołać chłopaków na pomoc. Ale pomyślałem, że pan będzie niezadowolony z tego. I dobrze zrobiłem, że nie zawołałem o pomoc, prawda?<br>Zrobiłem dwa kroki w kierunku Sokolego Oka. - Znam pewien świetny chwyt na kpiarzy.<br>- Co to, to nie! - wrzasnął chłopak i dał drapaka na bezpieczną odległość. Podniósł ręce do góry i wskazał niebo: - Niech pan spojrzy, panie Tomaszu. Zaraz będzie burza i deszcz. Uciekaj- . my do naszego obozu.<br>Rozejrzałem się po niebie. Miał rację, lada chwila mogła zacząć się burza. Zajęty ćwiczeniami nie zauważyłem, że na horyzoncie niebo