Wymagano od niego rzeczy niemożliwych. Krytycy o postawach zachowawczych żądali, by - choć jest czołowym romantykiem - przestrzegał uznanych reguł estetyki, i by zachował dawne poczucie piękna; aby w jego dramatach temat był wielki, charaktery szlachetne, by kompozycja nie odbiegała od tradycji gatunku, a prawda historii miała być nawet w szczegółach dochowana. Czyli - by pod nazwą "dramat romantyczny" ocalił klasyczną tragedię, jakimś cudem chroniąc ją od nudy. Co zdumiewające, Hugo nie znajdował odpowiedniego poparcia ze strony krytyki romantycznej, młodych przyjaciół ze swego kręgu. Wpływał na to zarówno czynnik artystyczny - Hugo zanadto wybiegał poza zakres ich teatralnych gustów, nawet ich potrafił zrazić gwałtownym przełamywaniem konwencji