ponieważ realnie czytelnik niczego nie widzi, tyleż wie o światłach, ile o kolorach). A jest kolorów w dramatach Słowackiego mnóstwo. Wszystko nasycone jest barwą, najczęściej ostrą, kontrastującą; wprowadzają ją nie tylko nazwy, ale również rzeczy, o których się mówi, o kolorze wyrazistym i zdecydowanym - perły, szmaragdy, rubiny, maki, złoto, bławatki. Czytelnik widzi je oczyma wyobraźni, na intensywność tego wrażenia nie wpływa jakby pora, w jakiej scena ma miejsce, noc czy dzień. Inaczej widz. W mroku kolory z trudem rozróżni (podobnie, jak małe rekwizyty, np. pierścienie), ich ranga jest nieporównanie niklejsza, niż ranga świateł. Oczywiście, widz jest też słuchaczem - jeśli nawet kolorów