w drogę wyrusza, jak rdzawy wehikuł,<br>Zbłąkany w złotym wnętrzu zamierzchłej powieści.&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;WROGOWIE&lt;/&gt;<br><br>Tam na zielonym dąb szumi dolińcu,<br>A pod tym dębem - półskrzyniec ze złota,<br>A łabędź biały śpi w złotym półskrzyńcu,<br>A w jego dziobie - igła się migota,<br>A na jej ostrzu - wroga mego życie.<br>Leżę pod dębem. Dąb szumi obficie.<br><br>Dość mi przyłamać ostrze od niechcenia,<br>A śmierć swym wichrem w proch nędzny go utrze!<br>Wśród dębowego namyślam się cienia,<br>Czy dziś - czy jutro - czy może pojutrze?<br>Lecz on coś przeczuł i nagle się zbliża<br>I dąb pośpiesznie żegna znakiem krzyża...<br><br>A ja udaję, żem spoczął na rosach