z formuły Daltona zaproponowanej w 1802 r., gdzie wielkość parowania z powierzchni wody jest<br><br>&lt;page nr=157&gt; przedstawiona w funkcji prędkości wiatru u i różnicy ciśnienia pary wodnej, a mianowicie: &lt;gap&gt; oznaczenia jak w równaniu (VIII.21).<br>Niedogodność tego typu metod wypływa z konieczności wyznaczenia temperatury powierzchni wody. Wśród licznych formuł opartych na zasadzie Daltona można wymienić np.:<br>- formułę Brasławskiego i Wikuliny (1954): &lt;gap&gt;<br>- formułę zaproponowaną dla warunków Stanów Zjednoczonych (WMO, 1966): &lt;gap&gt;<br>- wzór Harbecka (1962) opracowany na podstawie wyników pomiarów przeprowadzonych na jeziorze Hefner (Stany Zjednoczone): &lt;gap&gt;<br>- formułę zaproponowaną przez Jaworskiego (1972) dla warunków rzeki spiętrzonej, obciążonej zrzutami wód podgrzanych