widocznie długo, bo pierwszą rzeczą, jaka na powrót rzuciła mu się w oczy, była zdziwiona, pytająca, jakby z lekka szydercza twarz nowego szofera.<br>Mister Dawid ciężko zszedł po stopniach i opadł na siedzenie. Odwrócony ku niemu szofer nie przestawał patrzeć pytająco.<br>- Proszę jechać tak... trochę... przed siebie... - wyrzekł powoli mister Dawid.<br>Szofer skłonił się z szacunkiem. Auto ruszyło. Kiedy późnym wieczorem przed bramą Grand-Hotelu zatrzymała się maszyna mistera Dawida Lingslaya, na parterze w "Cafe de la Paix" skowytał już jazz i skazani na śmierć wyłupiastoocy dżentelmeni jak gigantyczne komary obsiedli okrągłe stoliki ssąc przez trąbki słomek czerwoną krew koktajlów.<br>Znalazłszy