utalentowanych, prawda o upadku państwa i artyzm w ich wyrażeniu. Potocki rozrachunków z klęską nie podejmował, wizji przyszłości nie tworzył, a talentu nie miał. Co ważnego miało się stać, stało się bez udziału Potockiego; nawet tam, gdzie – wydawałoby się – udział ten był największy: w sporze klasyków z romantykami. Decydująca konfrontacja rozegrała się w Wilnie, między Janem Śniadeckim i Mickiewiczem. <q>„Warszawska batalia – pisze Przybylski – nie powie nam prawdy o klasycyzmie. Klasycyzm to nie doktrynalne utarczki czy zgryźliwe dowcipy, lecz teksty"</>. Należy przyjąć tę opinię i strącenie Stanisława Kostki do kategorii pisarzy drugorzędnych; takich, którzy pracując dla klasycyzmu