Szermentowskim po lekcjach" - po czym mrugnął porozumiewawczo.<br>Ksiądz uniósł twarz ściągniętą niekłamanym bólem.<br>- Ja... ja nie znajduję słów... - i wyszedł z klasy trzasnąwszy drzwiami.<br>- Ale draka - powiedział ktoś z kąta.<br>Jurek przypominał sobie po kolei wszystkich kolegów, jak ich pamiętał w mundurkach ozdobionych niebieskimi wypustkami i guzikami z niklowanej blachy. Defilowali w jego pamięci razem ze strzępami dawno zapomnianych wydarzeń. Wydawało się dziwne, że żadnego z nich nie spotkał do tej pory. Widywał ich gdzieś na ulicy już podczas okupacji, ubranych po cywilnemu, wydoroślałych; kończyło się na: "cześć... cześć" albo na: "jak leci?" Jeden Sznajder, jeden Sznajder, ale gdzie on teraz