weneckim, wiecznie klęczą i klęczeć będą na jadalnianym dywanie szarosiwe cienie.<br>Mylą mnie te sny. W ich zwierciadle odwracają się moje czasy i kierunki. Topografia myślenia wywija koziołka. Côté cour zamienia się miejscem z côté jardin. Jak w zabawie w komórki do wynajęcia. Więcej potem we mnie odwrócenia niż prawdy. Dlatego będę musiała wpisywać te wnętrza w swoje sztuki i słuchowiska, tam się utrwalą, utkwią nieruchomo, odczarowane, nie prześladujące mnie już na jawie. To jest jak magia. Odczynianie uroku, żeby wracał tylko słowem i maską.<br>A później wiedzieć nie będę, w którym z koszmarnych łódzkich mieszkań zadręczają się na śmierć skazane na