starannie, jednak moja edukacja narzucała sztywną, dychotomiczną wizję świata. Uczono mnie, że między powagą a pustotą przebiega granica nie do przekroczenia. Z jednej strony znajdowało się to, co godne szacunku, co wymaga mozołu - sprawy ważkie i trudne. Z drugiej wszystko co lekkie, łatwe i przyjemne (w domyśle - pozbawione większej wartości). Dlatego było dla mnie takim odkryciem, że można o poważnych rzeczach mówić lekko. Że lekkość i powaga to nie dwa różne oblicza rzeczywistości, ale ta sama twarz, ta sama jakość, spotęgowana przez swoją dwoistość. Że błazeństwo podszyte tragizmem jest w dwójnasób błazeńskie i w dwójnasób tragicznie prawdziwe. Po każdym programie (Piwnicy) wracałem