Jednolitości takiej jednak nie ma i autor zetknął się w literaturze z kilkudziesięcioma różnymi kryteriami. <br>Bardziej obiektywną metodę określania kierunków opracował J. C. Weaver. Uznając jej atrakcyjność, kilku badaczy zaproponowało różne jej modyfikacje mające na celu usunięcie pewnych jej wad. Znane są zwłaszcza modyfikacje D. Thomasa, S. M. Rafiullaha, Kikukazu Doi. Ogólnie rzecz biorąc, metody te opierają się na określaniu ilości największych elementów, jakie w konkretnej strukturze można uznać za dominujące. Dochodzi się do tego przez obliczanie odchyleń między danymi empirycznymi a modelami teoretycznymi za pomocą różnych wzorów matematycznych. Model teoretyczny najbliższy danej strukturze faktycznej zostaje dla niej przyjęty i do