w wieku od osiemnastu lat do dwóch. Nie wiadomo dlaczego radcy wydawało się, że są to dzieci osierocone. Okazało się jednak, że istnieje ich matka, ale leśniczego unika, chodzi bokiem, pod ścianami, zgięta w pół. Takiego nabrała zwyczaju jeszcze, na Wileńszczyźnie, gdzie pracowała w kuchni w jednym z tamtejszych majątków. Dziedzic miał takie życzenie, żeby służba nie patrzyła mu w oczy, więc służba, jak przechodził, schylała głowy albo nawet gięła się w pół. Pani Konczaninowej tak to weszło w krew, że radca długo nie oglądał jej twarzy, a ponieważ cala żeńska część rodziny Konczaninów chodziła ubrana w podobne perkale, brał ją