każdy zatrudniony uzyska, w przybliżeniu, dodatkowo 18,11 godzin wolnych od pracy na miesiąc, wtedy liczba wolnych stanowisk będzie odpowiadała popytowi na pracę wszystkich bezrobotnych. Przeprowadzony rachunek zakłada, po cichu, że przysłowiowego Alberta Einsteina będzie mógł zastąpić równie efektywnie jego dowolny, bezrobotny kolega po fachu. W końcu nie z samych Einsteinów świat pracy się składa. Bądźmy przy tym optymistami i przyjmijmy na chwilę, że przejście z 169 do 151 godzin pracy na miesiąc będzie aktem jednorazowym. W przypadku bowiem jego powtarzalności, uprawianie tej samej polityki gospodarczej doprowadziłoby stopniowo do zbliżania się ustawowego czasu pracy do zera wraz z oczywistymi następstwami w