komplikowało sytuację badacza, ale poszerzało granice wolności oraz kompetencji krytyka i wyposażało go w dodatkowe argumenty. Sławiński w roku 1973 konstatował stan kryzysu myślenia legitymizującego poczynania humanistów pretendujących do roli uczonych. Wyliczał praktykowane przez profesjonalistów a podszyte złą wiarą "strategie sytuowania się wobec oczekiwań społecznych w warunkach, gdy tradycyjne role Erudyty, Nauczyciela i Mędrca straciły rację bytu", bronił racji "dyletanta", "snoba", "modnisia" przed likwidatorskimi zapędami "estetów", "doktrynerów" i "purystów". To, co wówczas było - przede wszystkim obroną warsztatu przed nie liczącą się już intelektualnie, ale ciągle wpływową - gdy szło o administrowanie nauką i kulturą ariergardą metodologii marksistowskiej, dziś jawi się jednocześnie jako