potem sanatorium. Nie było pewne, czy w ogóle wróci do pracy. Obowiązki szefa działu przejęła pani Wanda, ale nie zmieniło to przyjacielskich stosunków, jakie zapanowały pomiędzy nią i Eweliną po pamiętnej rozmowie z naczelnym. Któregoś popołudnia wyszły razem z redakcji.<br>- Może wstąpimy gdzieś, napić się czegoś zimnego? - zaproponowała pani Wanda. <br>Ewelina przystała na to z ochotą. Usiadły przy stoliku na świeżym powietrzu, o ile o świeżym powietrzu można było mówić w takim mieście, jakim się stawała Warszawa. Kopciły autobusy, przybywało samochodów. Ewelina nie miała urlopu, pracowała za krótko. Ale było jej to na rękę, bo co by ze sobą zrobiła. Wyjechać