przez etatowych obrońców kultury "naszego socjalistycznego państwa" - Michała Misiornego, Stefana Melkowskiego, Andrzeja Wasilewskiego, Józef Lenarta - jako ideologiczna i moralna dywersja, z drugiej, narażony był na manipulację. Pozostawał bowiem polemiczny wobec wizji literatury i krytyki pojętej jako wypełnianie obywatelskich powinności i wymogu społecznego zaangażowania, a więc modelu krytyki, jakiemu hołdowała Nowa Fala wykluczana właśnie przez cenzurę z udziału w obiegu oficjalnym. Rzetelna rozmowa o literaturze była coraz trudniejsza, skoro z nadania urzędu byli w niej "równi i równiejsi", a niektórzy zostali wprost objęci zakazem druku. Ten aspekt sytuacji skłaniał Błońskiego, by przypomnieć o "moralnej użyteczności krytyki". Błoński nazywał krytyka "demokratą literatury". Krytyk