mundu miała własną, odrębną nazwę: pretium nuptiale lub wittimon u Burgundów, weotuma u Anglosasów, meta lub metfio u Longobardów. Mund przechodził z rąk do rąk także w drodze spadkobrania, kobieta miała więc zawsze jakiegoś opiekuna, który zwał się u Anglosasów mundbora, u Longobardów mundoald, a w karolińskich spisach praw Sasów, Fryzów i Turyngów określany był łacińskim terminem tutor. W razie śmierci męża najbliższy męski krewny zmarłego zostawał opiekunem wdowy i od niego kolejny pretendent do jej ręki musiał kupić nad nią mund.<br> Władza opiekuńcza miała więc wartość materialną, i to niemałą. Lex Saxonum określa cenę mundu na 300 solidów, ale ta