dreszcz przebiega jej po krzyżu. Spojrzała prosto w oczy swego dziecka. Były niewinne i czyste jak leśne jeziorka. O kolorze stali.<br>- Ja tylko - oświadczyła Laura - przemieniam świat. Mówię inaczej, niż jest. To takie zabawne - takie śmieszne! To jest jak czary. Bardzo lubię opowieści i układanie słów. - Uklękła na krześle naprzeciwko Gabrysi i przesunęła palcami po jej brwiach. - Mamo, mamo - mamo - powiedziała. - Jesteś śliczna. Powiedz: masło, ale szybko - szybko i wiele razy.<br>- Masłomasłomasłoma...słoma - zaśmiała się Gabrysia.<br>- No widzisz. A powiedz: krzesło.<br>- Krzesło. I co?<br><br>&lt;page nr=121&gt; <br>- Powiedz jeszcze raz.<br>- Krzesło.<br>- I jeszcze.<br>- Krzesło.<br>- Widzisz, jakie to dziwne słowo? Krzesło.<br>- A wiesz? Rzeczywiście. Bardzo