pisane pod wpływem rocznicowych przypomnień jak dramat 1812, wracający w setną rocznicę wyprawy na Moskwę do tragicznego końca epopei napoleońskiej. Miał też Feldman wyraźne ambicje w dziedzinie publicystyki historycznej większego formatu jako autor takich książek o dużych i wciąż nie przedawnionych walorach poznawczych jak dwutomowe Stronnictwa i programy polityczne w Galicji 1846­1906 (1907) oraz trzytomowe Dzieje polskiej myśli politycznej w okresie porozbiorowym (1914­20).<br>Był też Feldman niezwykle operatywnym organizatorem życia literackiego i krytykiem literackim. Nie wystarczała mu współpraca autorska z licznymi pismami tamtej epoki, dążył uparcie do stworzenia własnej, niezależnej trybuny, którą mógłby kierować wedle własnych idei. Po pierwszym