głowy, że w podwórku rzeczywiście nie ma nikogo. Wtedy zaczął poruszać przed sobą rękę, macał powietrze i płot coraz bardziej rozpaczliwymi ruchami. Ale z początku nie namacał nic.<br>- Gdzie pan jest, panie szanowny? - zapytał płacząco. Wtedy pod ręką namacał twarz i miał wrażenie, że wsadził rękę pad strumień gorącej wody. Gotów był nawet pomyśleć, że na jego palec lunął gorący deszcz.<br>- Co panu szanownemu jest? - zapytał wstydliwie i omdlewająca. Sam zaś uspokoił się trochę, ponieważ uczuł obok siebie żywą istotę. Najbardziej bałby się;, w tej chwili samotności. Ale żywa istota zachowywała się nader dziwnie. W każdym razie nie zdradzała zupełnie oznak życia