i z poszumu liści, z blasku i barwy mnogich kwiatów wyniosły w duszach pewność, że już nie było na tym cmentarzu umarłych. Że już ziemia miłosierna przygarnęła swoje dzieci uściskiem najszczerszej miłości i życiu oddała na nowo ich ciała odrodzone. <br>- Możemy tu usiąść i czekać po cichutku - powiedziała w końcu Helenka. - I nawet pomódlmy się trochę. Tu jest bardzo ładnie i wcale się czegoś nie boję. <br>Henrysia chciała odpowiedzieć, gdy nagle od lasu dobiegły głosy. Chwyciły się więc za ręce i błyskawicznie zaszyły w gęstwę krzewów koło kapliczki. <br>Głosy zbliżały się, liczne i znajome. Za chwilę już rozbrzmiewały pod murem cmentarza