zasad, bo niedobrze, niezręcznie mieć głośne zasady - to trąci myszką i fanatyzmem. O, Boże wielki! - przecież Zygmunt mógł wybierać i przebierać, dziedziczył rekwizytornię polskiego etosu! Przechowywał rodzinne, może nawet plemienne pieczęcie pokoleń, które dzisiaj wyglądały sensownie jedynie w języku i twardniały na karku niczym garb powinności Polaka, syna, człowieka. Bóg-Honor-Ojczyzna, Wiara-Patriotyzm- -Rodzina, Tradycja-Katolicyzm-Historia. Środki zastępcze na niezaradność? strach? słabość? zagubienie? A może idealizm dziecka w piaskownicy, które wyczarowuje pod oknami rodzinnego domu utopijne światy? Zawsze przecież może odwołać się do tego języka, wypełnić gardło retoryką i mówić, mówić aż do zadławienia: "wierzę w Boga Ojca", "w