Idę spać! (obrażona)<br>I tak latami.<br>Pewnego dnia, zmęczona, w samotności chciałam obejrzeć swoją rolę w Teatrze Telewizji.<br>Honorata przyszła z okularami na czubku nosa, "Expressem" (którego nigdy nie zapominałam przywieźć) i herbatą dla mnie. Cały czas sylabizowała gazetę na głos, komentując każde odszyfrowane zdanie.<br>W końcu nie wytrzymałam:<br>- Pani Honorato! Chcę obejrzeć siebie w telewizji, niech pani będzie cicho!<br>Spojrzała na ekran i nagle mnie poznała. Zamarła. Pierwszy raz zmaterializowało się to, o czym mówiłam tyle razy. Byłam tam i siedziałam jednocześnie koło niej. Powoli spoglądała to na mnie, to na ekran. Słyszałam jak sapała z wysiłku i słyszałam jak