na schodach. Nawet szept jego przestał być mogilnym szemraniem nieboszczyka.<br>-Panie szanowny, panie szanowny - mówił szybko i z nieoczekiwaną przytomnością - ja wszystko zrobię, tylko niech pan nie krzyczy, niech pan będzie cicho! - Prawie rzucił się Widmarowi w objęcia i przez chwilę stali przytuleni do siebie, póki Widmar go nie odtrącił.<br>- Idź naprzód - szepnął.<br>Miał gdzieś w głębi nieokreślony wstręt do samego siebie, lecz znowu z łatwością przełknął to uczucie. 'jednocześnie przyłapał siebie, że bezskutecznie szuka w kieszeniach jakiegoś twardego lub ostrego przedmiotu. Ale nic prócz własnej włochatej pięści nie miał .<br>&lt;page nr=170&gt;<br>- To wystarczy! - burknął z lekkomyślną zbrodniczością. Czuł wewnątrz siebie tak rozsadzającą siłę