zdołałbym zapewne usunąć się z jego drogi i uniknąłbym przykrości grożących tragicznym wprost zakończeniem.<br>Zaczęło się nawet dość niewinnie. Stawiał mi pytania proste, na które odpowiedź była łatwa. Zależało mu na tym, żeby uśpić moją czujność, a jednocześnie upewnić mnie w dobrym mniemaniu o sobie.<br>- Dwa razy dwa?<br>- Siedem.<br>Cisza.<br>- Ilość telefonów per capita w Szwajcarii?<br>- 297 na 1000.<br>- A we Włoszech?<br>- Tylko 71 na 1000.<br>- Dlaczego?<br>- Bo nieurodzaj.<br>Cisza.<br>- Stopa dyskontowa w Londynie?<br>- 51/2 procent.<br>- Dlaczego?<br>- Walczymy z inflacją.<br>Cisza.<br>- Czy ci panowie zawsze tak o filozofii rozprawiają?<br>To było pierwsze trudniejsze pytanie. Było ostrzeżeniem. Cóż miałem odpowiedzieć? Przyznać, że