1/2).<br> Jeśli zatem prawdą jest, że decyzja medyczna następuje w dwóch krokach (najpierw wybór diagnozy, następnie - terapii optymalnej przy założeniu tej diagnozy), to w przypadku problemu o strukturze (3) jedyny sposób formalnego uzgodnienia tego postępowania z logiką decyzji polegałby na przyjęciu, iż obszar A na wykresie (4) jest pusty. Inaczej mówiąc, nie ma takiej terapii, która ma wysoką użyteczność przy obu możliwych diagnozach, a diagnozy te są dalekie od równoprawdopodobieństwa.<br> Być może, iż to właśnie zachodzi w rzeczywistości. Jest do pomyślenia, że wszelka procedura terapeutyczna jest przystosowana do leczenia wyraźnie określonej choroby, zatem A charakteryzujące się wysokim x nie jest