rzekł Roszko.<br>Tego nie wiedzieliśmy.<br>- A pamiętacie Jadzię? - spytał retorycznie Roszko.<br>Ach, Jadzia... Cóż to była za historia. Zobaczyłem we wspomnieniach jej wspaniały biust sopranistki i roziskrzone spojrzenie. Roszko zupełnie stracił dla niej głowę, a niewątpliwie straciłby i rozum, gdyby go tylko miał. Zakochany śpiewał pod jej oknem, a że Jadzia mieszkała na dziesiątym piętrze, po dwóch występach zupełnie stracił głos. Przemierzał targi staroci w poszukiwaniu słoników z trąbą do góry, które Jadzia ukochała ponad wszystko. Jeden egzemplarz, jak dobrze pamiętam, ukradł nawet Edziowi - pewnie Edzio nie może mu zapomnieć i dlatego pisze. Wygłosiłem tę supozycję &lt;orig&gt;forte&lt;/&gt;, ale Roszko zaprzeczył.<br>- To