i o nas zaczepił,<br>Wywiał język słowem naglącym<br>I język ze słowem nam zlepił.<br><br>Drogi Tobie ten szum, szelest piersi,<br>Boś Ty sam w bryłę gliny dmuchał -<br>To nieprawda, byś Ty poetów<br>Nie kochał, ich słów nie słuchał.<br><br>Skądże słowo tak biegnie do dźwięku,<br>Gdy go inne po imieniu zowie,<br>Jakiż płomień świeci nad ziemią,<br>Że tak widno w sercu i w słowie.<br><br>Czemu wciąż się ocieram o wieczność<br>Jak o domu mojego ścianę -<br>Toś Ty chyba zamieszkał we mnie:<br>Śpiewa słowo jak ptak przed Panem.<br><br>Ty sam dwoisz ten dar i mnożysz,<br>Sam wywiewasz z nas mgłę i ogień,<br>Świat