za klasykę, stanowi niedościgniony wzór dla filmowców tych krajów. Nic też nie wskazuje na to, aby w najbliższym czasie pojawił się u nich ktoś o podobnym autorytecie artystycznym, wywierający wpływ na pozostałych filmowców tych regionów. Jak zatem oceniać ich filmy? Czym wytłumaczyć fascynację i przyjemność towarzyszącą oglądaniu filmów np. z Jamajki? Ciekawością świata? Chęcią poznania i zrozumienia innych ludzi?<br><br> Odpowiedź wydaje się oczywista. Jeśli grzeszący naiwnością sposób gry aktorów i podobny im poziom reżyserskiego i operatorskiego warsztatu potraktuje się jako problem drugorzędny, przed oglądającym otworzy się perspektywa przeżycia obrazów nieskażonych rutyną, szczerych i autentycznych, a przede wszystkim dalekich od estetycznych wzorów