wskazać miejsca, w których Janicki korzystał z poematów antycznych i współczesnych poetów szesnastowiecznych, ale są to typowe dla jedności kulturowej antyku i humanizmu loci communes. Janicki poszedł tropem doświadczeń Jana z Wiślicy i Mikołaja Hussowczyka, którzy doskonalili narzędzie humanistycznej łaciny na temacie historycznym polskim i polskim obyczaju czy pejzażu; ale Janickiego dzieli od tych dwu poprzedników różnica talentu własnego i dojrzałości kultury renesansowej.<br>Pierwszym zbiorem utworów Janickiego były (drukowane dopiero w 1574 r.) Vitae archiepiscoporum Gnesnensium (Żywoty arcybiskupów gnieźnieńskich), powstałe w latach 1536/1537, a więc wtedy mniej więcej, gdy dwudziestoletni poeta po studiach w Akademii Lubrańskiego w Poznaniu znalazł się