ale interpretowane w porządku doświadczenia egzystencjalnego, przeżycia traumatycznego, transgresji. W centrum uwagi stanęły perypetie wyobraźni i rytuały duchowości (ale też i cielesności) nierzadko znajdujące swą artykulację w nie do końca "własnym" i rozpoznanym języku zastępczych przedstawień, w którym to, co urazowe i tłumione, zyskiwało fantasmagoryjną i symboliczną figurację. Zaproponowany przez Janion ogląd tekstualności doświadczenia wewnętrznego ułatwił pojawienie się z początkiem lat dziewięćdziesiątych krytyki feministycznej, by wspomnieć tu krytykę Grażyny Borkowskiej: autorka korzystała z innych inspiracji badawczych i teoretycznych, lecz wrażliwość na efekt "obcości" i "inności", formy kulturalnej represji, moc sterującą masek i kostiumów niezbędnych do istnienia, pozostaje podobna.<br> Niezależnie od tego