i wilgotności powietrza w bardzo krótkich, np. dziesięciominutowych przedziałach czasu, co najmniej na trzech różnych poziomach <br><br>&lt;page nr=152&gt; nad powierzchnią czynną. Jest to niewątpliwie dosyć kłopotliwe. W tej sytuacji podejmowano często próby wyznaczenia parowania lub ewapotranspiracji za pomocą różnego rodzaju formuł uproszczonych o charakterze półempirycznym, np. formuły Thornthwaite'a i Holzmanna, formuły Sverdrupa (Jaworski, Radecka, 1975) lub też metody Konstantinowa (1963).<br>W Polsce metodę dyfuzji turbulencyjnej stosował głównie Paszyński (1972). Błąd popełniany przy zastosowaniu tej metody wynosi według Struzera (1959) 16 w przedziałach dekadowych i 8 w przedziałach miesięcznych.<br><br>&lt;tit1&gt;3.4. Metoda kombinowana&lt;/&gt;<br>Zastosowanie metod bilansu cieplnego i dyfuzji turbulencyjnej napotyka niestety na poważne