będę narzekać. Jak kiedyś zabraknie mi pomysłu, co robić dalej z tym życiem, to skoczę pod pociąg albo co, ale płakać nie będę. To wszystko <page nr=201> i tak nie ma sensu, jak się głębiej nad tym zastanowić. Sąsiadkę mam taka jedna, pielęgniarka jest, w szpitalu, tam gdzie dzieci na raka umierają. Jedno za drugim umierają, rozumiesz? Ani życia nie spróbowały, ani nie kochały, takie malutkie, o takie. Jak opowiada, to koniec, ja wysiadam, nic mnie tak nie rusza. Ale nie płaczę, tylko słucham. I tak sobie myślę, co to wszystko warte, facet, robale nas, kurwa, zjedzą i tyle. Cała ta męka, każdego dnia... Po